பசி தூக்கம் பழகிப்போனது- அன்று சாவொலி சாதாரணமானது , நாம் கண்ட கற்குவியல்களை விட பிணக்குவியல்கள் பெரிதாய் தெரிந்தது. குருதி பிழிந்து எடுத்த துணிகள் வெற்றுத் தாள்கள் போல சாதாரணமாக எம் கரங்களில் உலாவின.... இறுதி வரை இருப்பவர்கள் யார் இறந்தவர்கள் யார் என தெரியாது கால்களில் சக்கரம் பூட்டியது போல சுழன்றோம். வடுபட்டு சாவதை விட மருந்திட்டு காப்பது கொடியது என்று உணர்த்தியது முள்ளிவாய்க்கால் பேரவலம் காடையரின் கண்ணுக்கு பிஞ்சும் நஞ்சே என புரிந்த பின் உயிர் வெறுத்து உதவினர் பலர். முயன்றும் மருந்தில்லை, எனினும் தொடர்ந்தோம் ஓய்வின்றி பணியை, ஒன்றா,இரண்டா பல்லாயிரம் உயிர்களை காவு கொடுத்தோம். வலியின் அலறல்கள் அன்று எம் மனங்களை கல்லாக்கி தூக்கம் மறந்து, பசிமறந்து ஓய்வற்று உழைத்த நாழிகளை நீளமாக்கியது. இந்த உலகில் எதுவும் நிரந்தரமில்லை என்பதை அன்றைய வலி மிகுந்த நாட்கள் உணர்த்தி சென்றன; வஞ்சிக்கப்படுகின்றோம் என்று தெரிந்தும் நம்பிக்கையோடு மருந்திட்டோம். வரலாற்றில் காலவரையறை இன்றி இயங்கிய மருத்துவமனைகள் எனில் அது எம்- ஈழ மருத்துவமனைகளே.... சிதைந்த உடல் வடுக்களும் சிதறிய அவயவங்களும் ஒரு போதும் அருவருப்பை தந்ததில்லை. மாறாக எம்மால் காக்கப்படும் ஒவ்வொரு உயிரின் முனகலும் முடியும் என்ற நம்பிக்கையை மிகைப்படுத்தின... எம்மால் மீட்கப்பட்டோர் கண்முன்னே மீண்டும் குண்டடி பட்டு மாண்ட போது நாம் உணர்ந்த வலியை எளிதில் மறந்துவிட முடியாது. இன்று எம் வாழ்கை மாறியிருக்கலாம் நாம் வாழும் முறை மாறலாம் ஆனால் அன்று நாம் வாழ்ந்த முறை என்றும் மறவாது....

• மருத்துவ போராளி மது- விழி